Już jest, już jest!

Książka o Czarownicach jest już w sprzedaży :). W końcu :P. Mnie się podoba i zapewne dla każdego, kto lubi te tematy, będzie ciekawą lekturą. Może mamie kupić jako prezent pod choinkę?
http://podgryfem.eu/product_info.php?products_id=713

Proces w Carolinie

Charakterystyczną cechą procesu karnego była tzw. formalna teoria dowodowa. Polegała ona na tym, że każdy z dowodów miał ustawowo określoną wartość. Dowodem najcenniejszym - koronnym - było przyznanie się do winy Confessio est regina probationym. Carolina przewidywała nie tylko surowe kary za określone przestępstwa, ale również tortury, które były integralną częścią procesu. Rozróżniano pięć stopni tortur. Były one jednak różne w praktyce poszczególnych krajów. Przykładowo w Polsce stopnie tortur. Były one jednak różne w praktyce poszczególnych krajów. Przykładowo w Polsce sopnie tortur były następujące:

Czarownice w kinie

Wydawałoby się, że czarownice to bardzo nośny temat. Każdy z nas zna amerykańskie seriale takie jak: "Sabina nastoletnia czarownica", "Czarodziejki", itp. Jednak niemal zawsze są to wizerunki infantylne, mało atrakcyjne, pozbawione mroczności i zagadki, którą owiane były czarownice znane w historii. Czy tak było zawsze? Historia kina pokazuje, że u swoich podstaw wizerunek czarownicy był na ogół przesycony grozą, lubieżnością, złem. Wykorzystywano negatywne przedstawienie kobiet zajmujących się czarami. Dopiero z czasem upowszechniła się bohaterka, która para się białą magią.
Oto przegląd najciekawszych filmów z czarownicami:

Constitutio Criminalis Carolina

Cesarz Karol V był synem króla Filipa I i Joanny Szalonej oraz władcą imperium, w którym słońce nie zachodziło. Ów władca swoim imieniem sygnował kodeks opracowany w XVI wieku, który regulował sprawy kryminalne, a jednocześnie uwzględniał kwestię czarów jako przestępstwa ścigane z urzędu.
Kodeks ów w pełni nazywał się Keiser Karls V und Heiligen Romischen Reiches Peinlische Gerichordonung (Sądowa ordynacja karna cesarza Karola V i Świętego Cesarstwa Rzymskiego), jednak bardziej popularnie nazywano go Constitutio Criminalis Carolina, a w skrócie Carolina. Został on uchwalony 25 lipca 1532 roku przez Sejm Rzeszy Niemieckiej w Ratyzbonie. Jego autorem był prawdopodobnie ochmistrz i sędzia sądu nadwornego biskupa Johann von Schwarzenberg (1463/65-1528). Dokument składał się z 219 artykułów. Polska, tak jak wiele innych krajów, przejęła większość przepisów, choć używana była jej niego złagodzona wersja Bartłomieja Groickiego zatytułowana Postępek sądów około karania na gardle.